अमेरिकन रंगपंचमी

साल २००१, रंगपंचमीचा दिवस
भारत सोडल्यानंतरची ही पहिलीच रंगपंचमी. भारतातल्या रंगपंचमीच्या आठवणी अजून ताज्याच होत्या. त्यामुळे रंग खेळण्याची खूपच उर्मी होती. सगळेच विद्यार्थी, त्यामुळे उत्साह ओसंडून वाहत होता. त्यात एका मित्राची बहिण नेमकी होळीदरम्यान अमेरिकेला आली आणि तिच्याबरोबर आमचे रंगही आले. होळीच्या दिवशी आम्ही ठरल्याप्रमाणे काही मित्रांच्या घरी (जे स्वतःला स्टाईल बॉईज़ म्हणवत, आपण हवं तर त्यांना SB म्हणू) जरा लवकरच जमलो. मी आणि माझ्या २ रु.पा. आणि हे ४ SB, आम्ही सगळा कार्यक्रम ठरवण्यात आघाडीवर होतो, त्यामुळे स्वयंपाकाची जबाबदारी आमच्यावरच होती. आम्ही पोहोचेपर्यंत Aने बराचसा स्वयंपाक केलाच होता. मालपुआ, छोले, पु~या, मसाले भात... म्हणजे एकूण जेवणाची ऐष होती. हळूहळू लोक जमायला लागले आणि रंग खेळायला सुरूवात झाली. पार्कींग लॉटमध्ये आम्ही २-३ तास अगदी धुमाकूळ घातला. सगळेजण रंगले होते. काही अमेरिकन मित्रमैत्रिणीसुद्धा संकोचत का होईना पण त्या गोंधळात सामील झाले होते, समोरच्या सोरोरोटीतून काही मुली अध्येमध्ये डोकावून बघत होत्या. थोडक्यात भारतात जशी जोरदार चाललेली असते ना रंगपंचमी अगदी तशीच ती इथेही सुरू होती. सगळे रंगले होते, भिजले होते, त्याच अवस्थेत जेवण करून आम्ही पांगलो. पण खरी गंमत तर ह्यानंतरच सुरू झाली.
संध्याकाळी आपार्टमेंटचा मॅनेजर उगवला. सगळा पार्किंग लॉट रंगलेला होता, जिन्याच्या आसपासही रंग दिसत होता. तो भलताच उखडला. त्याने SBsना धारेवर धरले. दुस~या दिवशी सकाळीच तो नुकसानीचे estimates घेऊन आला. पार्कींगमध्ये लॉट पाडताना आखलेल्या २ रेषा रंगल्या होत्या. त्या रंगवणं भाग होतं, त्या रंगवल्या की त्या आणि इतर रेषा वेगळ्या दिसणार म्हणून पूर्ण लॉट रंगवावा लागणार होता (अमेरिकेत सगळं नियमाप्रमाणं असतं ना, कदाचित रंगाबाबतही काही नियम असतील, आपल्या भारतात तर कुणी लक्षही दिलं नसतं. जय भारत!!). पार्कींगजवळच्या एका भिंतीवर रंगाचे शितोंडे उडले होते, म्हणून पूर्ण बिल्डींग आणि जो न्याय पार्कींगच्या रेषांना तोच इथे, म्हणून कॉम्प्लेक्समधल्या सगळ्या इमारती रंगवायच्या होत्या, शिवाय जिन्यातले रेलिंग, अपार्ट्मेंटचा आतला भाग, सगळं मिळून १५-१८ हजाराचं estimate होतं. हा आकडा ऐकून भोवळ येणंच बाकी राहिलं होतं. थोडक्यात आमची चांगलीच जिरली होती. विद्यार्थी असताना इतके पैसे जमवणं अशक्य होतं. पण काहीतरी मार्ग काढणं भाग होतं. हे सगळं स्वच्छ झालं असतं तर आमची सुटका झाली असती. म्हणून k-martमधून खूप सारे cleaning supplies आणले आणि SBs कामाला लागले. आमचं सगळ्यांचं नशिब थोर, आम्ही वापरलेला रंग म्हणजे साधा गुलाल होता, थोडी घासाघाशी केल्यावर तो निघाला आणि आम्ही सुटकेचा निःश्वास टाकला. पण तेव्हापासून मात्र आम्ही कानाला खडा लावला. त्यानंतर दरवर्षी रंगपंचमी आली आणि तशीच कोरडी निघूनही गेली.

साल २००६, रंगपंचमीचा दिवस
ह्यावर्षी आमच्या मराठी मंडळानं रंगपंचमीचा कार्यक्रम ठरवला होता. थोडी थंडी असल्यामुळं जावं की न जावं ठरत नव्हतं. पण रंगपंचमीचा सण साजरा करायला मिळणार, रंगायला मिळणार म्हटल्यावर मात्र रहावलं नाही. आम्ही तसे थोडे उशिराच पोचलो, बरेच लोक जमले होते, एकाचाही चेहरा ओळखायला येत नव्हता. तिथे पोचल्याक्षणी आम्हीही तसेच रंगवले गेलो. तासभर रंगात खेळून घरी परत आलो.

परत आल्यावर रंग धुताना जाणवलं मला रंग जाईल ना ह्याची खूप चिंता वाटत होती. लहान असताना रंग गेला तर मी पुन्हा हात रंगात घालायचे. शाळेत रंगलेले हात आणि चेहरा घेऊन जाणं मला खूप आवडायचं. २ आंघोळीनंतरही रंग गेला नाही, म्हणजे मी किती मजा केली असेल बघा, असं मित्र-मैत्रिणींना सांगताना अभिमान वाटायचा आणि आता, रंग गेला नाही तर ऑफिसात लोक काय म्हणतील ह्याची चिंता सतावत होती. नखाचा रंग गेला नाही म्हणून बाजारात भाजी घेताना मी हात लपवत होते. का कोण जाणे, पण रंगपंचमीची मजा पूर्वीसारखी नाही आली. अर्थात रंगात भिजताना तो तास-दिड तास मी भान हरपले होते. पण नंतर इतक्या काळज्या होत्या की काय गरज होती रंगात जायची असं वाटून गेलं. अशी कशी बदलले मी? मला रंगांचं वावडं झालं... छे!!